Поль Элюар
Званковая дама
Paul Éluard
La Dame de carreau
Пераклад Веры Бакстэр
Зусім юнаком я раскрыў свае рукі для чысціні. Гэта быў адзін толькі ўдар крылцаў у нябёсах маёй вечнасці, адзін толькі ўдар сэрца, закаханага сэрца, што б’ецца ў адоленых грудзях. Я болей не мог упасці.
Кахаючы каханне. Напраўду, мяне асляпіла святло. Я хаваю ў сабе дастаткова таго святла, каб глядзецца ў ноч, цэлую ноч, кожную ноч.
Ніводная цнатлівіца не падобная на іншую. Я заўсёды мару пра цнатлівіцу.
Яна сядзіць за пярэдняй партай, у чорным фартушку. Калі яна паварочваецца спытаць у мяне рашэнне задачы, нявіннасць ейных вачэй збівае мяне з панталыку настолькі, што, з літасці да майго перапуду, яна аплятае рукамі маю шыю.
Але вось, яна сыходзіць. Яна паднімаецца на карабель. Мы амаль чужыя адно аднаму, але ейнае юнацтва настолькі сталае, што ейны цалунак ніяк мяне не здзіўляе.
Альбо, калі яна хварэе, я трымаю яе руку ў сваёй, гатовы памерці, гатовы прачнуцца.
Кахаючы каханне. Напраўду, мяне асляпіла святло. Я хаваю ў сабе дастаткова таго святла, каб глядзецца ў ноч, цэлую ноч, кожную ноч.
Ніводная цнатлівіца не падобная на іншую. Я заўсёды мару пра цнатлівіцу.
Яна сядзіць за пярэдняй партай, у чорным фартушку. Калі яна паварочваецца спытаць у мяне рашэнне задачы, нявіннасць ейных вачэй збівае мяне з панталыку настолькі, што, з літасці да майго перапуду, яна аплятае рукамі маю шыю.
Але вось, яна сыходзіць. Яна паднімаецца на карабель. Мы амаль чужыя адно аднаму, але ейнае юнацтва настолькі сталае, што ейны цалунак ніяк мяне не здзіўляе.
Альбо, калі яна хварэе, я трымаю яе руку ў сваёй, гатовы памерці, гатовы прачнуцца.
Я бягу на спатканне з ёй тым хутчэй, чым болей баюся не паспець да таго, як іншыя думкі скрадуць мяне ў самога сябе.
Аднойчы свет ледзь не загінуў, а мы так нічога не дазналіся пра наша каханне. Яна шукала мае вусны варушэннямі галавы, ціхімі і ласкавымі. І я шчыра паверыў, што ў тую ноч я змагу павярнуць яе дню.
І заўсёды — тое самае прызнанне, тое самае юнацтва, тыя самыя чыстыя вочы, тыя самыя простыя ласкі ейных рук вакол маёй шыі, тая самая пяшчота, тое самае адкрыццё.
Але ніколі не тая самая жанчына.
Карты сказалі: я сустрэну яе ў жыцці, але не спазнаю.
Кахаючы каханне.
Аднойчы свет ледзь не загінуў, а мы так нічога не дазналіся пра наша каханне. Яна шукала мае вусны варушэннямі галавы, ціхімі і ласкавымі. І я шчыра паверыў, што ў тую ноч я змагу павярнуць яе дню.
І заўсёды — тое самае прызнанне, тое самае юнацтва, тыя самыя чыстыя вочы, тыя самыя простыя ласкі ейных рук вакол маёй шыі, тая самая пяшчота, тое самае адкрыццё.
Але ніколі не тая самая жанчына.
Карты сказалі: я сустрэну яе ў жыцці, але не спазнаю.
Кахаючы каханне.
Каментар
Тэкст, які часта класіфікуюць як верш у прозе, быў апублікаваны ў Сюррэалісцкай рэвалюцыі (№6, сакавік 1926). Над тэкстам месцілася цытата з маркіза дэ Сада: Калі атэізм запатрабуе пакутнікаў, няхай толькі назаве іх, а мая кроў заўсёды гатовая. Побач з тэкстам месцілася рэпрадукцыя работы Джорджа дэ Кіріка Папаўдзённы адпачынак Арыяны (гл. ніжэй).
Званковая дама — бліскучы прыклад спалучэння аўтарскага шчырага, наіўнага лірызму і сюррэалісцкага захаплення цудоўным, паўсядзённымі праявамі эзатэрычнага досведу. Тэкст таксама ўваходзіць у зборнік Левы бок жыцця, альбо Чалавечая піраміда (1926).
Званковая дама — бліскучы прыклад спалучэння аўтарскага шчырага, наіўнага лірызму і сюррэалісцкага захаплення цудоўным, паўсядзённымі праявамі эзатэрычнага досведу. Тэкст таксама ўваходзіць у зборнік Левы бок жыцця, альбо Чалавечая піраміда (1926).
