Я чуў разоў дзвесце (можа, і трыста), што два плюс два — чатыры. Тым лепей, або горай. Але ж рука, якую я паказваю вам, гэтыя пяць пальцаў існуюць, або не існуюць. Ды пляваць я на гэта хацеў. Прыгожыя слоўцы, аздобленыя пёркамі і духмянымі агеньчыкамі, мудрагелістыя фразы, складзеныя з празрыстай галькі, — усё гэта не варта і ломанага гроша, які я кідаю вам у твар.
Хто цяпер асмеліцца пасеяць у вашых чэзлых, як лісцікі на вярбе, мазгах, тую недарэчную расліну, імя якой — пустазелле, або жыта. Вазьміце, калі занудзіліся, і выкаліце мне вочы, гляньце, што расце з таго гною, які служыць мне мозгам. Вы не ўбачыце там нічога, бо нічога там няма. Вы ўсе, раздутыя ідэямі і прынцыпамі, нібыта гусі, вы, так падобныя на мяне, нібыта мы браты, выйдзіце на шпацыр па тых самых палях і заўважце самі: жыта, што каласіцца там — чарговы раман спадара Рэнэ Базэна.
Але я, зусім адзін перад гэтымі тынкаванымі сценамі, я ўцяміў, што ніхто з маіх сяброў, забойцаў або літаратараў, не разумнейшы за мяне. Больш за ўсё вінаватыя тыя, што ставяцца да сябе сур’ёзней за ўсё.