Артыкул быў апублікаваны ў часопісе Diario de São Paulo 7 сакавіка 1929 года падчас жыцця пісьменніка ў Бразіліі, дзе ён займаўся зборам тамтэйшага фальклору, арганізацыяй трацкісцкіх гурткоў і — між іншым — прапагандай сюррэалізму.
У адрозненні ад Андрэ Брэтона, які ў маніфестах схіляецца да мнагаслоўнага, мудрагелістага тэарэтызавання, Бэнжамэн Перэ ў сваім артыкуле дае лаканічнае, але пры гэтым цалкам слушнае азначэнне сюррэалісцкай практыцы ў тым выглядзе, у якім яна склалася напрыканцы 1920-х гадоў, адначасова ўносячы пэўныя карэктывы ў ейнае вульгарнае разуменне. Акрамя сцвярджэння агульных месцаў (іррацыянальны пачатак творчасці, антыбуржуазны характар, роля псіхааналізу), у тэксце звяртае на сябе ўвагу патрабаванне ад творцы татальнай шчырасці, якое гучыць на дзіва сучасна. Так, Перэ прапануе разглядаць сюррэалізм не толькі як мастацкі рух, але і як адмысловую этычную пазіцыю, як асаблівае маральнае стаўленне да сябе і да жыцця, неабходнае для дзейснага разнявольвання асобы.