Леанора Кэрынгтан
Мае фланелевыя панталоны
Leonora Carrington
My Flannel Knickers
Пераклад з англійскай Ліны
Тысячы людзей ведаюць мае фланелевыя панталоны, і хаця я разумею, што гэта можа падацца какецтвам, гэта не так. Я святая.
Можна нават сказаць, што Святасць была мне фактычна навязаная. Той, хто жадае пазбегнуць долі святога, мае неадкладна прачытаць гэтую гісторыю.
Я жыву на востраве. Гэты востраў быў падараваны мне ўрадам, калі я выйшла з турмы. Гэта не бязлюдны востраў, а астравок бяспекі пасярод ажыўленага бульвара, міма якога і днём і ноччу паўсюль грукочуць аўтамабілі.
Дык вось…
Можна нават сказаць, што Святасць была мне фактычна навязаная. Той, хто жадае пазбегнуць долі святога, мае неадкладна прачытаць гэтую гісторыю.
Я жыву на востраве. Гэты востраў быў падараваны мне ўрадам, калі я выйшла з турмы. Гэта не бязлюдны востраў, а астравок бяспекі пасярод ажыўленага бульвара, міма якога і днём і ноччу паўсюль грукочуць аўтамабілі.
Дык вось…
Усе ведаюць мае фланелевыя панталоны. Апоўдні я развешваю іх на дроце ад чырвона-зялёна-жоўтых аўтаматычных лямпачак. Я пяру іх кожны дзень, таму яны маюць сушыцца на сонцы.
Акрамя фланелевых панталонаў, я нашу джэнтльменскі цвідавы пінжак для гольфа. Гэта падарунак, як і спартыўны абутак. Шкарпэтак няма. Многіх адштурхвае мая непрыкметная знешнасць, але варта ім дазнацца пра мяне (у асноўным з турыстычнага даведніка), яны здзяйсняюць паломніцтва, што даволі проста.
Цяпер неабходна прасачыць тыя надзвычайныя падзеі, якія прывялі мяне да такога стану. Калісьці, яшчэ быўшы прыгажуняй, я наведвала разнастайныя вечарыны з кактэйлямі, уручэннямі і атрыманнямі прызоў, мастацкімі паказамі і іншымі звычайна рызыкоўнымі сустрэчамі, якія ладзяць дзеля марнавання часу. Я заўсёды была жаданай, і мой прыгожы твар, не перастаючы ўсміхацца, вісеў па-над моднымі ўборамі. Аднак пад тымі ўборамі білася палкае сэрца, і гэтае вельмі палкае сэрца нагадвала адкрыты кран, з якога на кожнага, хто прасіў, лілася гарачая вада. Гэты марнатраўны працэс неўзабаве адбіўся на маім выдатным усмешлівым твары. У мяне выпалі зубы. Першапачатковыя формы твару сталі размывацца, а затым аддзяляцца ад костак дробнымі, штораз усё большымі зморшчынамі. Я сядзела і назірала за працэсам з пачуццём абражанага гонару і вострай тугі. Я думала, я трывала ўсталявалася ў сваім месячным спляценні, у аблоках уразлівай пары.
Калі мне выпадала ўсміхнуцца сабе ў люстэрку, я магла аб’ектыўна заўважыць, што ў мяне засталося ўсяго тры зубы, і яны пачыналі гніць.
Акрамя фланелевых панталонаў, я нашу джэнтльменскі цвідавы пінжак для гольфа. Гэта падарунак, як і спартыўны абутак. Шкарпэтак няма. Многіх адштурхвае мая непрыкметная знешнасць, але варта ім дазнацца пра мяне (у асноўным з турыстычнага даведніка), яны здзяйсняюць паломніцтва, што даволі проста.
Цяпер неабходна прасачыць тыя надзвычайныя падзеі, якія прывялі мяне да такога стану. Калісьці, яшчэ быўшы прыгажуняй, я наведвала разнастайныя вечарыны з кактэйлямі, уручэннямі і атрыманнямі прызоў, мастацкімі паказамі і іншымі звычайна рызыкоўнымі сустрэчамі, якія ладзяць дзеля марнавання часу. Я заўсёды была жаданай, і мой прыгожы твар, не перастаючы ўсміхацца, вісеў па-над моднымі ўборамі. Аднак пад тымі ўборамі білася палкае сэрца, і гэтае вельмі палкае сэрца нагадвала адкрыты кран, з якога на кожнага, хто прасіў, лілася гарачая вада. Гэты марнатраўны працэс неўзабаве адбіўся на маім выдатным усмешлівым твары. У мяне выпалі зубы. Першапачатковыя формы твару сталі размывацца, а затым аддзяляцца ад костак дробнымі, штораз усё большымі зморшчынамі. Я сядзела і назірала за працэсам з пачуццём абражанага гонару і вострай тугі. Я думала, я трывала ўсталявалася ў сваім месячным спляценні, у аблоках уразлівай пары.
Калі мне выпадала ўсміхнуцца сабе ў люстэрку, я магла аб’ектыўна заўважыць, што ў мяне засталося ўсяго тры зубы, і яны пачыналі гніць.
Праз што
я пайшла да стаматолага. Ён не толькі вылечыў тры апошнія зубы, але і прадставіў мне набор устаўных зубоў, хітра ўсаджаных у ружовы пластыкавы каркас. Калі я заплаціла досыць вялікую суму са сваіх невялікіх запасаў, зубы сталі маімі, я аднесла іх дадому і ўставіла ў рот.
Твар, здавалася, збольшага вярнуў сабе абсалютна неадольную прывабнасць, хоць зморшчыны, вядома, нікуды не дзеліся. Я вырвалася з месячнага спляцення, як галодная стронга, і была хутка злоўленая на востры вышчарблены кручок, што вісіць унутры ўсіх аднойчы-вельмі-прыгожых твараў.
Паміж мной, тварам і ясным успрыманнем утварылася тонкая магнетычная смуга. Вось што я ўбачыла ў ёй: Ну і ну. Я сапраўды пачала камянець у гэтым старым месячным спляценні. Тая цудоўная істота з усмешкай ва ўсе зубы, напэўна, і ёсць я. І так я сядзела там, у цёмным патоку крыві, як муміфікаваны зародак, пазбаўлены ўсякай любові. І вось я тут, вярнулася ў багаты свет, я зноў магу пульсаваць, скакаць зверху ўніз у прыемным цёплым басейне бязмерных хваляванняў, і чым больш купальшчыкаў, тым весялей. Я Стану Багатай.
я пайшла да стаматолага. Ён не толькі вылечыў тры апошнія зубы, але і прадставіў мне набор устаўных зубоў, хітра ўсаджаных у ружовы пластыкавы каркас. Калі я заплаціла досыць вялікую суму са сваіх невялікіх запасаў, зубы сталі маімі, я аднесла іх дадому і ўставіла ў рот.
Твар, здавалася, збольшага вярнуў сабе абсалютна неадольную прывабнасць, хоць зморшчыны, вядома, нікуды не дзеліся. Я вырвалася з месячнага спляцення, як галодная стронга, і была хутка злоўленая на востры вышчарблены кручок, што вісіць унутры ўсіх аднойчы-вельмі-прыгожых твараў.
Паміж мной, тварам і ясным успрыманнем утварылася тонкая магнетычная смуга. Вось што я ўбачыла ў ёй: Ну і ну. Я сапраўды пачала камянець у гэтым старым месячным спляценні. Тая цудоўная істота з усмешкай ва ўсе зубы, напэўна, і ёсць я. І так я сядзела там, у цёмным патоку крыві, як муміфікаваны зародак, пазбаўлены ўсякай любові. І вось я тут, вярнулася ў багаты свет, я зноў магу пульсаваць, скакаць зверху ўніз у прыемным цёплым басейне бязмерных хваляванняў, і чым больш купальшчыкаў, тым весялей. Я Стану Багатай.
Усе гэтыя згубныя думкі памножыліся і адбіліся ў магнетычнай смузе. Я ступіла ўнутр, надзеўшы твар і ўсмешку, калісьці панурую, а зараз загадкавую.
Злавілі — і ўсё тут.
Жудасна ўсміхаючыся, я вярнулася ў джунглі твараў, дзе адзін прагнуў з’есці іншы.
Тут варта растлумачыць працэс, які на самай справе адбываецца ў такіх джунглях. У кожнага з твараў ёсць рот, ці большы ці меншы, узброены рознымі відамі часам натуральных зубоў. (Любы чалавек узростам за сорак і без зубоў павінен мець дастаткова клёку, каб спакойна вязаць сабе новае цела, заместа таго, каб марнаваць касмічную воўну). Гэтыя зубы заступаюць шлях да разяўленай глоткі, якая вывяргае ўсё праглынутае назад у смурод атмасферы.
Целы, на якія падвешаныя гэтыя твары, служаць для іх баластам. Як правіла, яны старанна фарбуюцца ў адпаведнасці з сучаснай Модай. Гэтая мода — усепаглынальная ідэя, высунутая іншым тварам, ненаедным да грошай і благой славы. Целы, у пастаянных пакутах і маленні, звычайна ігнаруюцца на карысць перасоўвання твараў. Дзеля баласту, як я і сказала.
Аднак аднойчы, калі я агаліла свае новыя зубы, я зразумела, што нешта пайшло не так. Загадкавая ўсмешка здранцвела пасля надта кароткага адрэзку часу, а твар выслізнуў са свайго касцянога прычала, і мне засталося адчайна чапляцца за мяккую шэрую маску на ледзь жывым целе.
Злавілі — і ўсё тут.
Жудасна ўсміхаючыся, я вярнулася ў джунглі твараў, дзе адзін прагнуў з’есці іншы.
Тут варта растлумачыць працэс, які на самай справе адбываецца ў такіх джунглях. У кожнага з твараў ёсць рот, ці большы ці меншы, узброены рознымі відамі часам натуральных зубоў. (Любы чалавек узростам за сорак і без зубоў павінен мець дастаткова клёку, каб спакойна вязаць сабе новае цела, заместа таго, каб марнаваць касмічную воўну). Гэтыя зубы заступаюць шлях да разяўленай глоткі, якая вывяргае ўсё праглынутае назад у смурод атмасферы.
Целы, на якія падвешаныя гэтыя твары, служаць для іх баластам. Як правіла, яны старанна фарбуюцца ў адпаведнасці з сучаснай Модай. Гэтая мода — усепаглынальная ідэя, высунутая іншым тварам, ненаедным да грошай і благой славы. Целы, у пастаянных пакутах і маленні, звычайна ігнаруюцца на карысць перасоўвання твараў. Дзеля баласту, як я і сказала.
Аднак аднойчы, калі я агаліла свае новыя зубы, я зразумела, што нешта пайшло не так. Загадкавая ўсмешка здранцвела пасля надта кароткага адрэзку часу, а твар выслізнуў са свайго касцянога прычала, і мне засталося адчайна чапляцца за мяккую шэрую маску на ледзь жывым целе.
І цяпер высвятляецца самае дзіўнае ў гэтай гісторыі. Джунглевыя твары, заместа таго, каб адскокваць у жаху ад таго, што, як я ўжо ведала, было маркотным відовішчам, наблізіліся да мяне і пачалі маліць пра нешта, чаго, як я думала, у мяне не было.
Збянтэжаная, я параілася са сваім Сябрам-грэкам.
Ён сказаў:
— Яны думаюць, што ты цалкам выткала сабе і твар і цела і ў цябе ўсё яшчэ ёсць касмічная воўна. Нават калі гэта не так, сам факт таго, што ты ведаеш пра воўну, прымушае іх задумацца пра крадзеж.
— Я засталася амаль без руна, — адказала я. — І калі хто-небудзь скрадзе ў мяне яго цяпер, я памру і цалкам распадуся на часткі.
— Трохмернае жыццё, — сказаў грэк, — вызначаецца стаўленнем. Калі меркаваць па іх стаўленні, яны думаюць, што ў цябе яшчэ безліч воўны, таму ты трохмерна прымушаная да Святасці. Гэта азначае, што табе неабходна спрасці сваё цела і навучыць тыя твары, як ім спрасці свае.
Спачувальныя словы грэка напоўнілі мяне страхам. Сама я — твар. Самы хуткі спосаб адмовіцца ад удзелу ў грамадскім спаборніцтве па Тваразжыранні прадставіўся, калі я напала на паліцэйскага трывалым сталёвым парасонам. Мяне хутка пасадзілі ў турму, дзе месяцамі я займалася гаючымі медытацыямі і абавязковымі практыкаваннямі.
Мае ўзорныя паводзіны ў турме заахвоцілі Старэйшую Наглядчыцу да празмернай шчодрасці, і менавіта так, пасля невялікай і ўрачыстай цырымоніі, урад падарыў мне востраў ў аддаленым кутку пратэстанцкіх могілак.
І вось я тут, на востраве, дзе механічныя артэфакты ўсіх форм і памераў праносяцца ва ўсіх магчымых накірунках, нават над галавой.
Тут я сяджу.
Збянтэжаная, я параілася са сваім Сябрам-грэкам.
Ён сказаў:
— Яны думаюць, што ты цалкам выткала сабе і твар і цела і ў цябе ўсё яшчэ ёсць касмічная воўна. Нават калі гэта не так, сам факт таго, што ты ведаеш пра воўну, прымушае іх задумацца пра крадзеж.
— Я засталася амаль без руна, — адказала я. — І калі хто-небудзь скрадзе ў мяне яго цяпер, я памру і цалкам распадуся на часткі.
— Трохмернае жыццё, — сказаў грэк, — вызначаецца стаўленнем. Калі меркаваць па іх стаўленні, яны думаюць, што ў цябе яшчэ безліч воўны, таму ты трохмерна прымушаная да Святасці. Гэта азначае, што табе неабходна спрасці сваё цела і навучыць тыя твары, як ім спрасці свае.
Спачувальныя словы грэка напоўнілі мяне страхам. Сама я — твар. Самы хуткі спосаб адмовіцца ад удзелу ў грамадскім спаборніцтве па Тваразжыранні прадставіўся, калі я напала на паліцэйскага трывалым сталёвым парасонам. Мяне хутка пасадзілі ў турму, дзе месяцамі я займалася гаючымі медытацыямі і абавязковымі практыкаваннямі.
Мае ўзорныя паводзіны ў турме заахвоцілі Старэйшую Наглядчыцу да празмернай шчодрасці, і менавіта так, пасля невялікай і ўрачыстай цырымоніі, урад падарыў мне востраў ў аддаленым кутку пратэстанцкіх могілак.
І вось я тут, на востраве, дзе механічныя артэфакты ўсіх форм і памераў праносяцца ва ўсіх магчымых накірунках, нават над галавой.
Тут я сяджу.